Książka opowiada o losach emigrantów ze Wschodniej Europy. Akcja rozgrywa się w latach '70 w RFN-ie. Świat przedstawiony przez Bulatovica nie nastraja czytelnika optymistycznie. Muszę zaznaczyć, że nie polecam jej osobom o słabych nerwach. Przepełniona jest bowiem brutalnością (np. scena obcinania kciuka tępą siekierą itp.). Ukazane są dwie grupy emigrantów. Pierwsi z nich to tzw. gastarbeiterzy (głównie z krajów bałkańskich), pracujący na niemieckich budowach i nieustannie okradani. Druga z nich to głównie mieszkańcy państw satelit byłego ZSRR (Węgry, Czechy, Polska itd.) Ich poznajemy zazwyczaj na śmietniskach, gdzie stają się towarem, sprzedawani za kilkaset marek, upokarzani. "Najlepszym" przeznaczeniem dla nich jest funkcja goryla. Ale ta zarezerwowana jest dla nielicznych. Większość trafia zupełnie gdzie indziej, normalnym jest sprzedawanie "Euronegrów" do Angolii, Somalii i innych krajów afrykańskich, gdzie muszą walczyć jako najemnicy, pracować w kopalniach albo być osobistymi "konikami" władców afrykańskich... Emigranci uciekają na Zachód licząc na wolność, lepsze życie. Ale trafiają zupełnie gdzie indziej. Najgorszym miejscem dla każdego z nich jest jednak płaskowyż - i w tym miejscu wchodzimy na płaszczyznę, gdzie fikcja zamienia się w fantastykę. Jest to normalne dla tego pisarza i ma znaczenie symboliczne. Każdego z bohaterów tej książki łączy jedna cecha - miłość za ziemią ojczystą. Poznajemy grupę Serbów czczącą ostatniego cara Serbii Karadjordjevica, grupę Chorwatów powiązaną z Hitlerem i Mussolinim, starającą się o ponowne powstanie Niezależnego Państwa Chorwackiego. Dokonać chcą tego oczywiście terrorem, gwałtem, rabunkiem. Co łączy te dwie grupy to nienawiść do tworu, jakim była Jugosławia.